Καφενεία όπως παλιά
Και αν ακούτε την λέξη καφενείο, μην την φοβάστε! Πρόκειται για την απόλυτη τάση. Πλέον ξεπηδάνε σε δρόμους, σε στενά, κρυμμένα στα σοκάκια της σύγχρονης πόλης. Διακοσμημένα με μία αίσθηση παλιού σε μία σύγχρονη ένταση, με μενού που παίζουν με την παράδοση προσθέτοντας της γερά πειράγματα των ημερών. Οι χώροι πρεσβεύουν αυτό που σημαίνει η λέξη καφενείο, παρέες γέλια και ελληνικός καφές. Πρόκειται για μία τάση που όλοι αγκαλιάσαμε, γιατί πιθανόν την είχαμε ανάγκη!
Θα ήταν μεγάλη παράλειψη μιλώντας για τη νέα τάση να μην αναφερθούμε στα παλιά παραδοσιακά καφενεία της Ελλάδας καθώς και της θέσης τους στην κοινωνική και στην πολιτιστική ζωή των ανθρώπων. Τα παλιά καφενεία ήταν οι χώροι που εκτός από τον καφέ τους οι άνθρωποι, του χωριού και της πόλης μαζεύονται για να μιλήσουν για διάφορα θέματα. Τόπος συνάντησης και ανταλλαγής απόψεων πολιτικών ζυμώσεων και επαναστατικών ρευμάτων τα καφενεία από πολύ νωρίς χωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες. Τα λαϊκά, όπου συχνάζουν καθημερινοί απλοί πολίτες και του δυτικού τύπου στα οποία θαμώνες ήταν οι επιστήμονες οι λογοτέχνες, οι πλούσιοι, οι επιχειρηματίες και οι αστοί. Στα πρώτα ο καφές ήταν πάντοτε ελληνικός ενώ στα δεύτερα ήδη από τον 10ο αιώνα ο καφές που σερβιριζόταν ήταν γαλλικού τύπου.
Ο παπάς, ο πρόεδρος του χωριού, ο δάσκαλος και χωροφύλακας επιβεβαίωναν το ρόλο τους με την παρουσία τους στο καφενείο. Για να καταλάβει κανείς πόσο σημαντικός ήταν ο ρόλος του καφενείου, αρκεί να σκεφτεί ότι τις παλαιότερες εποχές, δεν υπήρχαν οι τηλεοράσεις τα ραδιόφωνα και το ίντερνετ, οπότε ο τρόπος επικοινωνίας των ανθρώπων ήταν στα καφενεία. Η ατμόσφαιρα αυτών των χώρων ήταν μοναδική και πολύ διαφορετική σε σχέση με τα σύγχρονα καφέ. Το ψήσιμο του καφέ ήταν ολόκληρη ιεροτελεστία. Πολλοί μάλιστα χαρακτηρίζονταν από τον τρόπο με τον οποίο έπιναν τον καφέ τους.
Θεριακλής ήταν αυτός που έπινε τον καφέ του σέρτικο και σε χοντρό φλιτζάνι για να διατηρείται ζεστός, πριν το καφέ συνήθιζε να πίνει ένα ποτήρι κρύο νερό για να ξεπλένει το στόμα του και για να απολαύσει την ξεκάθαρη γεύση του καφέ. Είναι αυτός που είχε αναγάγει την συνήθεια του καφέ σαν τελετουργία. Μερακλής ήταν αυτός που ήθελε τον καφέ του με καϊμάκι. Μάγκας ήταν αυτός που έπινε τον καφέ του ζεματιστό αφού πρώτα τον έχει φυσήξει. Από κει έχουμε και την έκφραση πέντε φύσα μία ρούφα. Άλλοι έπιναν τον καφέ τους σε κρασοπότηρο, άλλοι διπλό σε νεροπότηρο. Οι ναυτικοί έριχναν μέσα κονιάκ ενώ οι Σμυρνιοί έριχναν ταχίνι. Ο καφές για τους ανθρώπους αυτούς είχε μεγάλη σημασία και ήταν συνδεδεμένος με την παράδοση τους με τα ήθη και τα έθιμα τους.
Τα καφενεία λοιπόν κουβαλούν σπουδαία παράδοση που συνεχίζεται από τότε μέχρι και σήμερα. Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει, μπορεί η τεχνολογία, η πρόοδος και η εξέλιξη να έχουν πάρει τη σκυτάλη και να έχουν επηρεάσει τον τρόπο και τον τόπο που πίνουμε τον καφέ μας, αλλά η μυρωδιά ενός καλού καφέ μας γεννά τα ίδια συναισθήματα, όσα χρόνια και εάν περάσουν
Στην ουσία όποια μορφή κι αν πάρει το καφενείο είτε την παραδοσιακή είτε την πιο σύγχρονη, δεν χάνει τον πραγματικό του χαρακτήρα. Είναι ο τόπος συνεύρεσης της παρέας της ανταλλαγής απόψεων. Εκεί που πρωταγωνιστής παραμένει ο καφές και ο άνθρωπος.
Πηγή: www.dritsascoffee.gr