2.000 χρόνια π.Χ.

Το δέντρο του κακάο ονομάστηκε Theobroma cacao, που σημαίνει “η τροφή των θεών”,  από τον Κάρολο Λινναίο, Σουηδό φυσιοδίφη του 18ου αιώνα. Αναπτύχθηκε στα τροπικά δάση του Αμαζονίου και δεν γνωρίζουμε εάν είναι αποτέλεσμα επιλεκτικής διασταύρωσης από τους προϊστορικούς λαούς της Νότιας Αμερικής ή φυσικής εξέλιξης. Φυλές από την ακτή του Ειρηνικού, μετέφεραν τα δύο διακριτά στελέχη – Criollo και forastero – στην Κεντρική Αμερική και άρχισαν να καλλιεργούν το κακάο, βλέποντας τα πραγματικά οφέλη του.

Η ιστορία της Σοκολάτας

1.900 χρόνια π.Χ.

Η παραγωγή της σοκολάτας γεννήθηκε στο Μεξικό από τους Ολμέκους και τους Mokaya. Ίχνη θεοβρωμίνης, ένα πικρό αλκαλοειδές που βρίσκεται στο κακάο και μοιάζει με την καφεΐνη, έχουν βρεθεί σε θραύσματα αγγείων πόσης στην μεξικανική πολιτεία Τσιάπας, που χρονολογούνται το 1900 π.Χ.

250 μ.Χ.

Οι Μάγιας στο νότιο Μεξικό ήταν τόσο συγκλονισμένοι από τη δύναμη και την ενέργεια, που τους έδινε το κακάο, με αποτέλεσμα να γίνει αναπόσπαστο μέρος της τελετουργικής και της θρησκευτικής  ζωής τους. Τα παιδιά χρίζονταν  με αρωματικό κακάο στις τελετές ονοματοδοσίας, ενώ όταν έθαβαν άτομα της ελίτ τάξης, τοποθετούσαν και κύπελλα με αφρώδη ποτά από κακάο, για να τους δώσουν δύναμη στην επόμενη ζωή. Το 250 μ.Χ., οι Μάγια διένυαν μία περίοδο ανάπτυξης, με εκπληκτικές πόλεις, παλάτια και ναούς να ξεφυτρώνουν σε όλη τη βόρεια Γουατεμάλα και το νότιο Γιουκατάν στο Μεξικό, ενώ, γνώρισαν ιδιαίτερη πολιτιστική άνθηση (ζωγραφική, γλυπτική, κεραμική, βιβλία). Στις τελετουργίες τους περιελάμβαναν το κακάο, και ακόμη και κάποιους θεούς τους, τους απεικόνιζαν με κόκκους κακάο.

1485 – 1547

Αρχικά, το κακάο το έπιναν και δεν το έτρωγαν. Για τους  Μάγια και τους Αζτέκους η παρασκευή του κακάο ήταν μια μορφή τέχνης. Δοκίμασαν όλα τα είδη των μειγμάτων κακάο (ζεστό, κρύο, γλυκό ή πικάντικο), προσθέτοντας βότανα, μέλι ή πιπεριές τσίλι για γεύση και άμυλο αραβοσίτου για να γίνει πιο πηχτό. Το ποτά από κακάο και άμυλο αραβοσίτου ήταν ιδιαίτερα θρεπτικά. Ο αφρός, που αναδυόταν, μετά το καβούρδισμα των κόκκων και την προσθήκη του νερού, θεωρήθηκε το πιο επιθυμητό μέρος του ποτού. Προσπάθησαν πολύ για να αυξήσουν τον αφρό, δοκιμάζοντας να ρίξουν το κακάο και το νερό στα δοχεία, από μεγάλο ύψος. Έτσι η πικρή γεύση του κακάο έφευγε με φυσικό τρόπο. Οι Αζτέκοι προτιμούσαν να πίνουν το κακάο τους κρύο, αρωματισμένο με τσίλι, μέλι, λουλούδια, φυστικοβούτυρο και βανίλια.