Kάθε άλλο παρά καινούργιες είναι οι τελευταίες τάσεις στη διακόσμηση. Τα αντικείμενα που νοσταλγικά ανακαλούμε από το παρελθόν έγιναν η νέα εμμονή. Με τους hipsters και τους vintage lovers να πληθαίνουν, όλο και περισσότερα καφέ, μπαρ και εστιατόρια έχουν υιοθετήσει ένα old fashioned look, άψογα συνδυασμένο με μοντέρνες πινελιές και βιομηχανικό στυλ.
Βασικά συστατικά του νέου αισθητικού πειράματος
Στην αρχιτεκτονική, βλέπουμε να κυριαρχεί το βιομηχανικό – αστικό στυλ με κύρια οικοδομικά υλικά το τούβλο, το σίδερο και το γυαλί. Ορατοί σωλήνες σε τολμηρά χρώματα και γυμνές λάμπες συνθέτουν ένα φαινομενικά ατημέλητο σκηνικό που ολοκληρώνεται με μία ιδιότυπη διακόσμηση, η οποία ουσιαστικά αποτελεί μία εκμοντερνισμένη απόδοση της vintage αισθητικής.
Σίγουρα όλοι μας έχουμε βρεθεί αρκετές φορές σε τέτοιους χώρους. Ξύλινες επιφάνειες με εμφανείς φθορές και ακατέργαστα υλικά. Έπιπλα που βλέπαμε μόνο στο σαλόνι της γιαγιάς μας, συνδυάζονται με – διαφορετικά μεταξύ τους – εμπριμέ υφάσματα. Τοίχοι διακοσμημένοι με ασπρόμαυρες φωτογραφίες και πορτρέτα προσωπικοτήτων του μουσικού και κινηματογραφικού στερεώματος των προηγούμενων δεκαετιών. Eπιπλα εποχής και ρετρό υφάσματα. Παράξενα αξεσουάρ στα οποία κυριαρχούν τα ψυχρά χρώματα, καθώς και οι σκούροι και ανοιχτοί τόνοι του ξύλου. Έντονες αποχρώσεις στους τοίχους, που γίνονται καμβάς για την ανάδειξη διαφόρων vintage αντικειμένων.
Το παράδοξο, ωστόσο, με αυτό το design είναι ότι ο συνδυασμός όλων αυτών των ανομοιογενών στοιχείων, προσδίδει τελικά μία αίσθηση συνοχής. Αναμφίβολα, πρόκειται για ένα επιτυχημένο εγχείρημα μετατροπής ενός κρύου και σχετικά απόμακρου – βιομηχανικού στυλ – χώρου σε ένα πιο ζεστό και φιλόξενο περιβάλλον, όπου ο χρόνος άφησε εμφανώς τα σημάδια του. Δεν επιδιώκεται το τέλειο, το αψεγάδιαστο. Αντιθέτως, ωραιοποιείται η φθορά του χρόνου, η ατέλεια του ακατέργαστου υλικού, η ανομοιογένεια των υλικών και η ασυμμετρία των σχημάτων. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα κολλάζ υλικών, υφασμάτων και χρωμάτων, ένα συνδυασμό πρωτογενών υλικών, φθαρμένων επίπλων και μοντέρνων υλικών, που αναμειγνύουν με τολμηρούς συνδυασμούς το χθες και το σήμερα, συνθέτοντας ένα μετα-μοντέρνο και ιδιαίτερα ενδιαφέρον αποτέλεσμα.
Αισθητική ή στάση ζωής;
Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν πρόκειται μόνο για μία νέα αισθητική αλλά και για μία νέα φιλοσοφία. Τα αντικείμενα του παρελθόντος, παρά τις φθορές, έχουν μία ιδιαίτερη αισθητική και συναισθηματική αξία, γι’αυτό και πρέπει να διατηρηθούν και να επαναχρησιμοποιηθούν. Αυτή ακριβώς η φιλοσοφία έχει οικολογικές αλλά και ιδεολογικές – εξιδανικευτικές προς το παρελθόν προεκτάσεις. Δίνοντας μία δεύτερη ευκαιρία σε ένα παλιό κομμάτι, αποκλείεται η χρήση φτηνών επιπλώσεων που προέρχονται από τη μαζική βιομηχανική παραγωγή του σήμερα. Ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για φιλοσοφία ή μία νέα αισθητική, η ανομοιογένεια είναι το σημείο κλειδί αυτού του ρεύματος. Πρόκειται για την τάση, ίσως και την ανάγκη, να δημιουργηθούν χώροι μοναδικοί, ξεχωριστοί, διαποτισμένοι με αναμνήσεις και προσωπικές ιστορίες.
